Παραθεριστικά χωριά και δασική αναψυχή – Μια ελπίδα φωτός για την ύπαιθρο

 

Σε μια εποχή που η οικονομική δυσπραγία κυριαρχεί και ο μέσος Έλληνας δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε μια ουσιαστική για τη ψυχική του γαλήνη και σωματική  ευεξία ανάγκη και μιλώ αυτή για διακοπές, είναι πολύ άκομψο να επιχειρήσει κάποιος να καταθέσει το δικό του «αφήγημα» για αναγέννηση της υπαίθρου, τουριστικές επενδύσεις και πολυσχιδής δράσεις.

Με αυτές τις προϋποθέσεις θα επιχειρήσω να καταθέσω τη δική μου πρόταση που κυοφορεί μια δόση συμβατής λύσης με την πραγματικότητα. Η άποψη μου αντλεί  ενδείξεις από τη δεκαετία του 80 και ίσως ακόμη παλαιότερα, αλλά θα περιοριστώ στην εποχή που βίωσα την δυναμική του παραθερισμού σε ορεινά χωριά.

Τη δεκαετία του 80 λοιπόν ανήκα στη κατηγορία των παιδιών που με τις οικογένειες τους μίσθωναν ένα σπίτι σε χωριό και βίωναν για ένα μήνα τουλάχιστον, αξέχαστες εμπειρίες εμπλουτισμένες με βιωματικές δράσεις συναστροφές με ανθρώπους του χωριού που είχαν να αφηγηθούν θρύλους και ιστορίες.

Προσωπικά βίωσα τα καλύτερα καλοκαίρια, πολύ κοντά από τη πόλη της Καλαμάτας, σε ένα ορεινό χωριό στα σύνορα Μεσσηνίας, Αρκαδίας. Η καθημερινότητα τόσο για τους μικρούς όσο και για τους ενήλικες αποκτούσε  μια τροπή ευεργετική καθώς δημιουργήθηκαν φιλίες , πραγματοποιούνταν αυτοσχεδιάζοντας πάντα, πεζοπορικές εξορμήσεις σε γειτονικά χωριά και πάντα υπήρχε επίσκεψη μια ή δυο φορές τη μέρα σε καφενεία ή εξοχικά κέντρα της περιοχής. Η επαφή με τη φύση ήταν τρόπος ζωής και δεν υπήρχε κάποιο πλάνο ή προγραμματισμός καθώς όλα έβρισκαν τη ροή τους ακόμη και η ανάγκη για κατάνυξη καθώς υπήρχαν πολλά μοναστήρια στην περιοχή.

Η προσωπική μου εμπειρία συμβαδίζει με την εμπειρία πολλών παιδιών εκείνης της εποχής. Πέρα της θετικής αποτίμησης για τον παραθεριστή  υπήρξε μια «δεξαμενή» τόσο οικονομικής όσο και ψυχικής ευμάρειας για τους κατοίκους των χωριών. Κάποιοι εξασφάλιζαν ένα εισόδημα μέσα από την ενοικίαση και την παροχή υπηρεσιών από τα πάσης φύσεως καταστήματα (όχι μόνο εστίασης) και σχεδόν όλοι οι κάτοικοι ένιωθαν το χωριό τους να σφύζει από ζωή και να αποτελεί επίκεντρο.

Σήμερα υπάρχουν χωριά στην ορεινή Μεσσηνία που μπορούν να ανταπεξέλθουν στο «μοντέλο» του παραθεριστικού κέντρου, αρκεί κάποιοι ιδιοκτήτες να επιθυμήσουν να συμβιβαστούν με την ιδέα της «παραχώρησης» για παραθερισμό των «κλειστών» πολλές φορές για όλο τον χρόνο σπιτιών τους.

Στην εποχή του διαδικτύου όσο απομακρυσμένο και αν είναι ένα τέτοιο χωριό ο παραθεριστής μπορεί να έχει τα ψώνια ακόμη και στην πόρτα της παραθεριστικής του κατοικίας. Παράλληλα τα ορεινά χωριά της Μεσσηνίας αποτελούν ιδανικό προορισμό για βιωματικές προσεγγίσεις και δασική αναψυχή καθώς από τα περισσότερα ξεκινούν ήπιες διαδρομές στη φύση.

Στο νομό μας υπάρχουν παρθένα  δάση καταφύγια άγριας ζωής κ.λ.π. Αν κάτι θα πρέπει να φροντίσουν οι τοπικοί σύλλογοι και όσοι εμπλέκονται στα κοινά είναι στα χωριά αυτά να υπάρχουν σημάνσεις για κάποιο φυσικό μνημείο ή μονοπάτι ή αξιοθέατα.

Για την ανάδειξη ενός μνημείου της φύσης απαιτείται μεγάλη προσπάθεια και φέρνω το παράδειγμα του Πλάτανου της Άρνας Αρκαδίας που έλκει το ενδιαφέρον των επισκεπτών καθώς αποτελεί σύμβολο και σήμα κατατεθέν ενός μικρού χωριού.

Εκτιμώ πως είναι η κατάλληλη στιγμή να αναδείξουμε εκείνα τα χωριά που μπορούν να γίνουν παραθεριστικά κέντρα ενώ παράλληλα θα πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα στη δασική αναψυχή.

Γιάννης Λάσκαρης
Μέλος της ομάδας «ΤΑ ΓΕΡΑΚΙΑ»
Πρώην δημοτικός σύμβουλος