Μας «δουλεύουν» με την πάταξη της φοροδιαφυγής...

Όσο περισσότερα παρατηρεί κάποιος στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και τα δελτία ειδήσεων τα περί πάταξης της φοροδιαφυγής, τόσο πιο βέβαιος μπορεί να είναι πως αυτό που λαμβάνει χώρα είναι πολλή φασαρία για το τίποτα... Ο νόμος δεν επιβάλλεται με δελτία τύπου και άλλα «ταρατατζούμ», επιβάλλεται με τη συνεπή εφαρμογή του σε διάρκεια χρόνου και αποδοχή του από την κοινωνία ή τουλάχιστον την πλειοψηφία της. Δίκαιος είναι ο κρατικός φόρος που συνδυάζεται με ανάλογη ανταπόδοση.
Γιατί να πληρώνει κάποιος φόρους, αν χρειάζεται να πληρώσει «φακελάκι» για να μπει σε νοσοκομείο, φροντιστήριο για να μπει στο πανεπιστήμιο ή να μάθει ξένη γλώσσα; Αν κάθε τρεις και λίγο τα σκουπίδια σαπίζουν στου δρόμους γιατί κάποιοι απεργούν και οι τρύπες στους δρόμους δεν μπαλώνονται επειδή ο δήμαρχος προτίμησε να δαπανήσει σε προσλήψεις; Η μη ανταπόδοση των φόρων με υπηρεσίες είναι μια παράμετρος που συμβάλει στο πνεύμα της φοροδιαφυγής. Μια άλλη σημαντική παράμετρος είναι το ύψος των φόρων. Οι άνθρωποι ακόμη και όταν εμφορούνται από κοινωνιστικές (σοσιαλιστικές) αντιλήψεις αλληλεγγύης, σπάνια δεν λειτουργούν με βάση το δίπολο κέρδος έναντι κόστους ή ευχαρίστηση έναντι τιμωρίας. Αν π.χ. ένας υδραυλικός ή ηλεκτρολόγος πληρώνει φόρο εισοδήματος περί το 33% συν ΦΠΑ 23% για κάθε 100 ευρώ που θα πληρωθεί έναντι εργασίας θα πρέπει να αποδώσει τουλάχιστον περί τα 56 ευρώ στο κράτος. Με απλά λόγια στον καθένα από εμάς αν χρειαστεί να επισκευάσουμε τις πρίζες ή τους σωλήνες στο σπίτι μας για κάθε εργασία 1.000 ευρώ τα 560 ευρώ τουλάχιστον θα πάνε στο κράτος. Αυτό σημαίνει πώς το κίνητρο είναι μεγάλο να αποφύγουμε να πληρώσουμε... Αν προσθέσει ο επαγγελματίας και 500-600 ευρώ ασφαλιστικές εισφορές σε ένα χρεοκοπημένο ταμείο που η καταβολή της σύνταξης στο μέλλον εξαρτάται αποκλειστικά από το αν κάποιοι άλλοι θα πληρώνουν τους φόρους τους, τότε το ποσό της κρατικής «ληστείας» μεγαλώνει περαιτέρω... Αν επαγγελματίας και πελάτης συμφωνήσουν να μην κοπεί απόδειξη, αμφότεροι θα ωφεληθούν με άνω του 50% της αξίας της συναλλαγής. Ήτοι, μια δουλειά που θα στοίχιζε 1.000 ευρώ θα στοιχίσει τα μισά. Το κίνητρο για τον πελάτη είναι μεγάλο να φοροδιαφύγει. Ανάλογο είναι το όφελος και για τον επαγγελματία. Το ρίσκο να συλληφθεί και να τιμωρηθεί είτε ο ένας είτε ο άλλος σε μια τέτοια συναλλαγή είναι μικρό, ακόμη και αν η κυβέρνηση δημιουργήσει ένα κράτος «Μεγάλο Αδερφό» που παρακολουθεί τους πάντες. Οι υψηλοί φόροι αποτελούν ένα βασικό κίνητρο της φοροδιαφυγής το οποίο πολλαπλασιάζεται υπέρμετρα όταν συνδυαστεί με την τριτοκοσμικού επιπέδου ανταπόδοση υπηρεσιών από το πελατειακό κράτος. Με απλά λόγια πληρώνουμε φόρους Γερμανίας, εισπράττουμε υπηρεσίες Ουγκάντας και οι «φωστήρες» αναρωτιούνται γιατί υπάρχει σε αυτή τη χώρα ρεκόρ φοροδιαφυγής. Αν θυμάμαι καλά από την ιστορία, οι Οθωμανοί κατακτητές ζητούσαν από τους ραγιάδες λιγότερους φόρους, τη λεγόμενη «δεκάτη» και συνήθως προσέφεραν καλύτερες συνθήκες αισθήματος ασφάλειας και σταθερότητας. Η επιλογή του πολιτικού συστήματος να «μαζέψει» το δημοσιονομικό πρόβλημα με την αύξηση της φορολογίας δεν αποτελεί βιώσιμη διέξοδο από την χρεοκοπία του μεταπολιτευτικού οικονομικού μοντέλου. Αποτελεί απλά μια παράταση του χρονικού της διαδικασίας κατάρρευσης. Με τα μέτρα πάταξης της φοροδιαφυγής πιστεύουν πως «δουλεύουν» εμάς, αλλά επί της ουσίας δουλεύουν τους εαυτούς τους. Η επιλογή της εξόδου από την κρίση μέσω της πάταξης της φοροδιαφυγής, είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος της πεποίθησης «λεφτά υπάρχουν», η οποία πεποίθηση είναι ο θεμελιώδης λίθος κάθε αριστερού ιδεολογήματος. Η ελληνική χρεοκοπία δεν μπορεί παρά να ολοκληρωθεί με τη χρεοκοπία της κυρίαρχης αριστερής ιδεολογίας η οποία είναι αδύνατο να συνθέσει ένα οικονομικό μοντέλο με τα κατάλληλα κίνητρα που θα μπορέσουν να βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο. Πηγή:www.capital