Το εγκαταλελειμμένο χωριό της Πελοποννήσου που ο χρόνος σταμάτησε στο 1900

 

Στην καρδιά του ελατοσκέπαστου Μαινάλου και σε μια ήσυχη γωνιά της ορεινής Αρκαδίας, εκεί όπου οι μοναδικοί ήχοι που ακούει κανείς είναι το βουητό των ελάτων και το κελάρυσμα των νερών από το ποτάμι που ξεκινά από το Αρκουδόρεμα, συναντάται ένα από τα πιο ιστορικά και ένδοξα χωριά όλης της χώρας.

Το όμορφο, γραφικό και μικροσκοπικό Λιμποβίσι, που σήμερα, πια, είναι εγκαταλελειμμένο, αλλά η ιστορία του είναι τόσο ένδοξη, που δεν το αφήνει να περάσει στη λήθη.

Στην απογραφή που διενήργησε ο Ιωάννης Καποδίστριας το 1829, το χωριό αριθμούσε 814 κατοίκους. Το 1851 επί Βασιλέως Όθωνα, ήταν 454 και το 1897 επί Βασιλέως Γεωργίου Α΄, μόλις 33. Αυτό δικαιολογείται από το γεγονός ότι δεν ήταν πλέον απαραίτητη η διαμονή σε τέτοια απρόσιτη περιοχή. Έτσι στις αρχές του αιώνα βρέθηκε ήδη ερειπωμένο, οπότε οι κάτοικοί του εγκαταστάθηκαν κυρίως στα πεδινά της Μεσσηνίας.

Γενέτειρα της αδούλωτης γενιάς των σταυραετών, των Κολοκοτρωναίων δηλαδή, είναι το χωριό του ελευθερωτή του γένους, Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, με το πατρικό του να αποτελεί και ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα του. Πλήρως ανακαινισμένο, λειτουργεί ως μουσείο της οικογένειας και του Αγώνα της Επανάστασης του ’21, ενώ είναι γεμάτο με κειμήλια.

Πρόκειται για ένα κτίσμα ακριβώς δίπλα στο παλιό πατρικό του Κολοκοτρώνη, το οποίο αποτελεί αντίγραφο παραδοσιακού Κολοκοτρωναίικου σπιτιού. Από τα σημεία του χωριού που κεντρίζουν το ενδιαφέρον, επίσης, ο αναστηλωμένος ναός του Αγίου Ιωάννη, που αποτέλεσε πνευματικό καταφύγιο του Γέρου του Μοριά.

Το χωριό χαρακτηρίζεται για τα πέτρινα καλντερίμια, τις πηγές στην κεντρική πλατεία και την θέα στο Μαίναλο και το ιερό Αρκουδόρεμα, το καταφύγιο της Άρκτου των Αρκάδων.