ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΞΕΡΟΥΝ ΟΙ ΙΤΑΛΟΙ ΚΑΙ ΤΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΑΥΤΟΔΙΑΣΥΡΟΜΕΝΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ ΜΑΣ ?

Τι είναι αυτό που ξέρουν οι Ιταλοί και επιδιώκουν πάση θυσία να το διαχειριστούν διατηρώντας τον πλήρη και απόλυτο έλεγχο των κινήσεων???

- Τι ακριβώς φοβούνται οι Έλληνες υπουργοί, και ουσιαστικά εμφανίζονται ως βρεγμένες γάτες, για να πουν απλά ότι «δεν ξέρουν τίποτε» ή ότι γνωρίζουν ελάχιστα για το δράμα που συντελείται αυτή την ώρα στα σκοτεινά νερά της Αδριατικής???… του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Προφανώς αυτό που επείγει, είναι η διάσωση των επιβατών, και είναι βέβαιο ότι οι φυσικοί πρωταγωνιστές αυτής της τιτάνιας προσπάθειας, επιτελούν πολύ σημαντικό και υπεράνθρωπο έργο. Ωστόσο, κανείς δε μπορεί να προσπεράσει αβασάνιστα, μια σειρά από γεγονότα, διαρροές αλλά και χειρισμούς που αν μη τι άλλο προβληματίζουν.

Έχουμε ήδη τον πρώτο νεκρό, και ανεξαρτήτως του όποιου αποτελέσματος, αυτό που βιώνουμε τόσο εμείς όσο και η Ιταλία, ισοδυναμεί με εθνική τραγωδία. Δυστυχώς κύριοι αλλά δε θα μας πείσετε πως μια τέτοια εξέλιξη, ένα τέτοιο δυστύχημα με τον τρόπο που διαδραματίστηκε, όσο και αν οι καιρικές συνθήκες ήταν δραματικές την ώρα της τραγωδίας, μπορεί να αντιμετωπίζεται απλά ως …δυστύχημα.

Την παραπάνω βεβαιότητα, υπάρχουν τρία πράγματα που εξ αντικειμένου την πιστοποιούν. Τα πολιτικά στελέχη που διαχειρίζονται αυτή την υπόθεση, το μόνο που κατάφεραν στη δημόσια επικοινωνία τους, είναι να αυτοδιασυρθούν και… να αποδείξουν έτσι τη θλιβερή ελαχιστότητά τους.

Ο Δένδιας ούτε λίγο ούτε πολύ εμφανίζεται ως τουρίστας. Δεν ξέρει τίποτε… Δεν ενημερώθηκε για τίποτε… Λειτούργησε ως τριτοκλασάτος υπαλληλίσκος που απλά διεκπεραίωσε αυτά που του ζητήθηκαν, και εμφανίστηκε – ο υπουργός εθνικής άμυνας της χώρας της οποίας 250 πολίτες βρίσκονται αντιμέτωποι με μια κρίσιμη μάχη ζωής λεπτό το λεπτό – να μην γνωρίζει καν που πρόκειται να ρυμουλκηθεί, αν τελικά γίνει κατορθωτό να ρυμουλκηθεί το φλεγόμενο πλοίο. Ο Βαρβιτσιώτης, υπουργός Ναυτιλίας, διασύρεται και αυτός, και γίνεται περίγελος των δημοσιογράφων, σε μια εξόφθαλμη προσπάθεια να κερδίσει χρόνο για απαντήσεις που του λείπουν. Αυτοεξευτελίζεται για την ελλιπέστατη ενημέρωση με την οποία τον τροφοδοτούν οι Ιταλοί διαχειριστές της κρίσης.

Οι Ιταλοί, σωστά κατά τη γνώμη μου αρνούνται το προφανές, και επιμένουν να ρυμουλκηθεί το πλοίο, στην Ιταλία και όχι σε Αλβανικό λιμάνι. Τι θα μπορούσε πραγματικά να διακριβωθεί και τι να αποκρυβεί για το δυστύχημα αν το πλοίο μεταφερθεί στην Αλβανική επικράτεια, είναι ένα ζήτημα που ουδείς δικαιούται να το προσπερνά.

Το πρώτο ερώτημα που προκύπτει είναι αμείλικτο.

Τι είναι αυτό που φοβούνται οι Ιταλοί, και που δεν ξέρουν ή που φοβούνται να εμπλακούν με αυτό οι Έλληνες ομόλογοι τους, και επιμένουν σε μια φαινομενικά παράλογη ρυμούλκηση στην Ιταλία και όχι στην Αλβανία που είναι πιο κοντά??? Το δεύτερο ερώτημα που προκύπτει είναι και αυτό ίσως καταλυτικό.

Γιατί οι Έλληνες υπουργοί, βλέποντας την άρνηση των Ιταλών να συμφωνήσουν στη ρυμούλκησή του σε Αλβανικό λιμάνι, δεν αντιπρότειναν τη ρυμούλκησή του σε Ελληνικό λιμάνι, αν δεχτούμε ότι ο καιρός συνηγορεί σε μια προς Ανατολάς επιλογή. Υπάρχει κάτι που φοβούνται οι Έλληνες υπουργοί και επιχειρούν πάση θυσία να το αποφύγουν, ή το αντιπρότειναν και υπήρξε και πάλι άρνηση από τους Ιταλούς???

Το τρίτο ερώτημα που προκύπτει και δεν είναι βεβιασμένο, είναι το εξής.

Υπάρχουν μαρτυρίες που μιλούν για ξέσπασμα της φωτιάς ταυτόχρονα σε τρία σημεία. Μπορεί να είναι και αμφιλεγόμενες.

Υπάρχει μια διαρροή που είναι προφανής η γελοιότητά της. Ότι δηλαδή η αιτία της φωτιάς ήταν η πρόσκρουση «κάπου» κάποιου φορτηγού υπερφορτωμένου με λάδια, αλλά παρ όλη τη γελοιότητά της δε διαψεύδεται με τρόπο κατηγορηματικό. Δεν είναι όμως δυνατόν να μην υπάρχει μια έστω πρώτη προσέγγιση, για την πιθανή αιτία και την ανεξέλεγκτη επέκταση ενός τόσο μεγάλου κακού. Γιατί όλοι αποφεύγουν να μιλήσουν γι αυτό??? Το τέταρτο ερώτημα που δε μπορούμε να προσπεράσουμε είναι…

Γιατί τόσος αυτοεξευτελισμός και αλληλοδιαψεύσεις, αναφορικά με τα μέσα που έσπευσαν για βοήθεια, όταν από το πρωί ακούμε »παπάδες», για να αποδειχτεί λίγο πριν τις εννέα το βράδυ πως τελικά μόνο ένα Σούπερ Πούμα κατάφερε να επιχειρήσει μέχρι εκείνη την ώρα???

Σημειώνοντας εδώ πως οι υπουργοί που με τη στάση τους οδηγήθηκαν σε αυτοδιασυρμό, και με τη σειρά τους ουσιαστικά οδήγησαν σε διασυρμό και τους εκπροσώπους τύπου των υπουργείων Ναυτιλίας και Εθνικής Άμυνας, είναι υπουργοί του άφαντου πρωθυπουργού μιας κυβέρνησης που αύριο θα ζητήσει ουσιαστικά ψήφο εμπιστοσύνης, για να ολοκληρώσει το καταστροφικό έργο της.

Ας επανέλθουμε τώρα και στο κορυφαίο ερώτημα που τροφοδοτείται από το συνολικό πλαίσιο διαχείρισης αυτής της κρίσης…

Τι είναι αυτό που ξέρουν οι Ιταλοί και επιδιώκουν πάση θυσία να το διαχειριστούν διατηρώντας τον πλήρη και απόλυτο έλεγχο των κινήσεων???

Τι ακριβώς φοβούνται οι Έλληνες υπουργοί, και ουσιαστικά εμφανίζονται ως βρεγμένες γάτες, για να πουν απλά ότι «δεν ξέρουν τίποτε»???

Σε ότι μας αφορά ευχόμαστε η ίδια η προσπάθεια διάσωσης των ανθρώπων, να ολοκληρωθεί με απόλυτη επιτυχία, και να μην υπάρξει και δεύτερος νεκρός, μετά τον επιβεβαιωμένο θάνατο του συμπολίτη μας. Θέλουμε όμως τελικά να εκφράσουμε δυο φόβους, με την ελπίδα να παραμείνουν φόβοι και να μην επαληθευτούν.

Φοβούμαστε ότι κάποιοι θέλουν τη σωτηρία μεν των επιβατών, αλλά τη βύθιση του Norman Atlantic, επιδιώκοντας να πάρει στον υγρό τάφο του το μυστικό αυτής της πρωτοφανούς τραγωδίας, αφού φωτιά στα καλά καθούμενα, στη μέση της Αδριατικής, σε ένα βαπόρι υπερφορτωμένο σε οχήματα, πράγμα που καθιστά – στον όποιο καιρό – πρακτικά αδύνατη τη μετατόπιση φορτίου και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που να μπορεί να προκαλέσει ανάφλεξη με απρόβλεπτες προεκτάσεις, είναι ένα σενάριο που πιθανόν δεν αντέχει σε σοβαρή αντιπαράθεση.

Φοβούμαστε ότι αυτή η δραματική εξέλιξη, ενδεχομένως να μην είναι και παντελώς άσχετη με την ύπαρξη λαθρομεταναστών, ενδεχομένως και κάποιων τζιχαντιστών στα ύφαλα του πλοίου. Είναι οι φόβοι μας. Αλλά οι φόβοι τροφοδοτούνται από τα γεγονότα και τους χειρισμούς των πρωταγωνιστών, και αυτό που ειλικρινά ευχόμαστε, είναι οι εξελίξεις να μας διαψεύσουν. Είναι οι φόβοι που εκφράζουμε, όχι για να αποπροσανατολίσουμε τους συλλογισμούς, αλλά για να εμποδίσουμε κάθε απόπειρα συγκάλυψης της αλήθειας.