Το χωριό-φάντασμα στην Πελοπόννησο που ερήμωσε μετά την Τουρκοκρατία

 Το Αρκουδόρρεμα είναι παλαιοϊστορικό χωριό της Αρκαδίας που βρίσκεται στη χαράδρα των Μαιναλικών Ορέων του σημερινού Δήμου Φαλάνθου και παραμένει ακατοίκητο από την αρχή του αιώνα. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1200 μέτρων και απέχει 4 χιλιόμετρα από το Χρυσοβίτσι Αρκαδίας.

Επί Τουρκοκρατίας άκμαζε λόγω του απρόσιτου της τοποθεσίας και είχε καταστεί σημαντικό κέντρο της κλεφτουριάς. Ιστορείται πως από το 1530 είχαν εγκατασταθεί σ΄ αυτό, καθώς και στο πλησίον αυτού Λιμποβίσι, οι Κολοκοτρωναίοι και ότι και τα δύο αυτά χωριά αντιστάθηκαν έντονα κατά την ανάκτηση της Πελοποννήσου από τους Τούρκους το 1715.

Το Αρκουδόρρεμα κατά την Επανάσταση του 1821 έδωσε στον αγώνα εκλεκτό σώμα πολεμιστών υπό την αρχηγεία του αγωνιστή Αδάμ Κορέλλα. Στην απογραφή που διενήργησε ο Ιωάννης Καποδίστριας το 1829, το χωριό αριθμούσε 814 κατοίκους. Το 1851 επί Βασιλέως Όθωνα ήταν 454 και το 1897 επί Βασιλέως Γεωργίου Α΄ μόλις 33. Αυτό δικαιολογείται από το γεγονός ότι δεν ήταν πλέον απαραίτητη η διαμονή σε τέτοια απρόσιτη περιοχή. ΄Έτσι στις αρχές του αιώνα βρέθηκε ήδη ερειπωμένο, οπότε οι κάτοικοί του εγκαταστάθηκαν κυρίως στα πεδινά της Μεσσηνίας.

Σήμερα έχουν διασωθεί μονάχα ερείπια, ενώ το μόνο κτίσμα είναι το παλιό εκκλησάκι της Κοίμησης της Θεοτόκου (1719).

Λαογραφία

Χαρακτηριστικό έμεινε το δημοτικό τραγούδι που λέγεται ως «επιτραπέζιο» (της τάβλας) σε πολλά χωριά της Μεσσηνίας και Αρκαδίας:

Λάμπει ο Ήλιος στα βουνά

λάμπει και στα λαγκάδια

λάμπουν και στ΄ Αρκουδόρρεμα

οι Κολοκοτρωναίοι…

Εκφράσεις

Παλαιότερη έκφραση ήταν και η “Σαν νάρθες απ΄ τ΄ Αρκουδόρρεμα!”, που λεγόταν σε χαρακτηρισμό ατόμου αγροίκου μεν χωρικού αλλά αγνού προς την διαφθορά των πόλεων.