ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΩΝ ΜΑΣΤΟΡΩΝΤΗΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΠΙΝΑΚΑ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ

 

Περνώντας την πασίγνωστη και πιο κοσμοπολίτικη Βυτίνα διασχίζεις τα βουνά, αλλά όχι ακόμα τα Λαγκάδια. Το υψόμετρο ανεβαίνει και ύστερα από λίγες στροφές βλέπεις ένα χωριό κρεμασμένο από την πλαγιά. Σαν να έχει γαντζωθεί στα 966 μέτρα και να αρνείται να κατρακυλήσει στον γκρεμό. Αυτά είναι τα Λαγκάδια.

Είναι ένα αμφιθέατρο. Μια πέτρινη παρέμβαση στην πλαγιά που δεν μπορεί να ξεφύγει από το βλέμμα σου. Μπαίνοντας στο χωριό πλέον βλέπεις κάμποσα εστιατόρια και καφέ. Πριν από περίπου 20 χρόνια υπήρχε μόνο ένα εστιατόριο και τρία καφενεία. Ο κύριος δρόμος χωρίζει το χωριό στον πάνω και στον κάτω «μαχαλά» όπως τους λένε οι ντόπιοι. Μια ονομασία που έχει μείνει από την περίοδο της Τουρκοκρατίας και σημαίνει συνοικία ή γειτονιά.

Οι δυο μαχαλάδες δεν έχουν να χωρίσουν βέβαια τίποτα. Και οι δυο είναι όμορφοι. Και οι δυο έχουν την φυσιογνωμία που τους έδωσαν οι διάσημοι Λαγκαδιανοί μαστόροι, οι ξακουστοί χτίστες που γύριζαν όλη την Ελλάδα για να χτίσουν σπίτια από πέτρα, τόσο γερά που ο σεισμός απλώς θα τα «χάιδευε». Η πέτρα είναι παντού. Λίγα μόνο είναι τα κτίσματα που δεν την έχουν χρησιμοποιήσει.

Παλαιότερα υπήρχαν δυο ξενοδοχεία. Τώρα είναι τρία αλλά όχι τα ίδια με τότε. Πιο σύγχρονα, πιο άνετα, όχι τόσο παραδοσιακά αλλά καθόλα ορεινά. Μια βόλτα στην πλατεία θα σου δώσει την ευκαιρία να θαυμάσεις και να αγοράσεις τα ντόπια προϊόντα, από το ξακουστό ελατίσιο μέλι μέχρι πεντανόστιμες χυλοπίτες και παραδοσιακά κεντήματα. Θα δείς σχεδόν όλο το χωριό να μαζεύεται εκεί όταν ο καιρός είναι καλός. Θα τους ακούσεις να τραγουδούν το καλοκαίρι και να γιορτάζουν με σούβλες το Πάσχα.

Μπορεί να δεις πολλούς λάτρεις των χειμερινών σπορ, καθώς το χιονοδρομικό κέντρο του Μαίναλου απέχει το πολύ 45 λεπτά από εκεί. Θα δεις νέους και ηλικιωμένους αλλά κυρίως θα ακούσεις ιστορίες γι’ αυτό το ηρωικό χωριό των 636 κατοίκων που κάποτε έφτασε να έχει έως και 10.000.

Θα ακούσεις πολλές ιστορίες για το πως ιδρύθηκε. Για τους χτιστάδες του κάστρου της Άκοβας, για τους κοτσαμπάσηδες του χωριού Δεληγιανναίους και για την γενικότερη πλούσια ιστορία του που πλέον έκλεισε μισή χιλιετία. Μπορεί να δεις μια μια τις εκκλησίες που φτάνουν σε τριψήφιο αριθμό. Τον ναό των Πανμέγιστων Ταξιαρχών, την Αγία Τριάδα, την Παναγιά του Γούναρη. Κι όταν τελειώσεις, πήγαινε μια βόλτα και από το αρχοντικό των Δεληγιανναίων, των αρχόντων του χωριού που επαναστάτησαν εναντίον των Τούρκων το 1821.

Τη νύχτα θα θελήσεις ζακέτα. Τον Δεκαπενταύγουστο. Γιατί τον χειμώνα θα χρειαστείς πολλά στρώματα ρούχων. Αλλά με οποιονδήποτε καιρό, το χωριό κερδίζει περισσότερο φυσιογνωμικά. Όταν ο ήλιος χαϊδεύει την πέτρα βλέπεις κάθε καλλιτεχνικό λάξευμα των χτιστών πάνω σε αυτή με κάθε λεπτομέρεια. Όταν αρχίζει να βρέχει, οι μυρωδιές έρχονται αυτούσιες, καθαρές και όχι διαβρωμένες. Στάσου κάτω από τον πλάτανο που ζει εδώ και έναν αιώνα πάνω από τον δρόμο και η βροχή δεν θα φτάσει ποτέ πάνω σου. Ή μπορείς να πας μια βόλτα σε μια φυσική πηγή, την οποία περιβάλλουν τα ξερά φύλλα των δέντρων, και ακούγοντας την να τρέχει να φαντάζεσαι ολόκληρη την διαδρομή της από τις κορυφές των βουνών.

Υπάρχουν πολλά όμορφα χωριά στην ορεινή Αρκαδία. Αλλά αυτό εδώ είναι το πιο όμορφο. Είναι ότι ακριβώς έχουμε στο ζεστό μέρος της καρδιάς μας για την λέξη «χωριό». Την πρωτεύουσα των χτιστών της πέτρας, το αμφιθεατρικό χτίσιμο, τις ανηφόρες και κατηφόρες με σκαλιά ή χωρίς, και πάνω απ’ όλα, τους χαμογελαστούς ανθρώπους που πάντα η πρώτη τους ερώτηση θα είναι «Τίνος είσαι εσύ;».

Είναι η ιδιαίτερη πατρίδα ενός πρωθυπουργού, ενός Χρυσού Ολυμπιονίκη και τόσων άλλων ανθρώπων που την αγάπησαν γιατί κάποτε γι’ αυτούς ήταν η «πρώτη πόλις της Ελλάδος». Αν δεν τα έχετε επισκεφθεί ποτέ, τότε σίγουρα θα πρέπει να το κάνετε. Είναι βέβαιο πως θα ερωτευτείτε τα Λαγκάδια Αρκαδίας μόλις τα δείτε να ξεπροβάλλουν ξαφνικά πίσω από την πλαγιά. Μόλις τα δείτε να σας γνέφουν εγκάρδια. Σαν να σας λένε: «Έλα, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι εδώ»…

Πηγή φωτογραφιών: e-lagkadia.gr

athinorama.gr