Το «π» της αληθινής αγάπης και οι 16 γυναικοκτονίες της χρονιάς

 

Δεν μου άρεσαν ποτέ οι αριθμοί, δεν ήθελα ποτέ να έχω καλή σχέση μαζί τους και νομίζω πως το έκανα από… άποψη! Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, γράφω! Οι λέξεις άλλωστε έχουν ακόμη μεγαλύτερη μαγεία και προφανώς μπορεί να συγκριθούν εύκολα με το… άπειρο, αφού για κάθε τι που νιώθεις, μπορείς να ανατρέξεις σ’ αυτές, να μπλέξεις τα γράμματα μεταξύ τους και να ξεδιπλώσεις κάτι, έστω, απ’ το… μέσα σου!
Δεν μου άρεσαν οι αριθμοί γιατί συνήθως τους ταυτίζουμε με το τέλος ή την πορεία προς αυτό και το ζητούμενο στη ζωή θα έπρεπε να είναι το τώρα και η κάθε καινούρια αρχή! Προχθές είπα: Θα γράψω, αλλά μετά σκέφτηκα: Άσε! Δεν κουράστηκες πια; Και τι νομίζεις πως θα καταφέρεις; Με το «16» όμως, δεν ισχύει ό,τι με τους υπόλοιπους αριθμούς, αφού θα μπορούσε να είναι το… άπειρο! Αντιστοιχεί βλέπεις στο «πι» και το «π» δεν είναι απλώς ένα γράμμα, είναι ένας… μαγικός αριθμός που πρέπει να μας δείχνει τον δρόμο! Έναν δρόμο που είναι στο χέρι μας αν θα στρωθεί με ροδοπέταλα ή αν θα οδηγήσει σ’ εκείνο το σκοτεινό αδιέξοδο που δε θα έχει επιστροφή…. Δεν ξέρω τι είχε χαράξει στα μονοπάτια του μυαλού εκείνων των 16 «ανδρών» που σκότωσαν τις γυναίκες και τις συντρόφους τους, όμως οι 16 γυναικοκτονίες της χρονιάς, είναι κάτι περισσότερο από αριθμοί… Είναι η αδράνειά μας στο δρόμο προς το διηνεκές και η αέναη σχέση μας με τις πληγές που δε σταματούν ποτέ να αιμορραγούν αναζητώντας… σωτηρία στον άλλο! Έναν άλλο που φαντάζει στα μάτια μας στήριγμα κι όμως, εύκολα μετατρέπεται σε λαιμητόμο κι αυτό, γιατί πολύ απλά, είμαστε οι επιλογές μας και η πηγή των επιλογών μας, αναβλύζει τόσο βαθιά που δύσκολα μπορείς να κοιτάξεις, αν δε δεις με τα μάτια της ψυχής σου…
Επιλέγουμε βάσει του… προγραμματισμού μας και κυρίως, βάσει της πεποίθησης των αμέτρητων «πρέπει» που συνήθως είναι… πασπαλισμένα με κάτι από τις… απίθανες φράσεις του στυλ: «αυτός μου αξίζει» ή ακόμη χειρότερα εκείνη που έχουμε εγκαταστήσει… βαθιά στο υποσυνείδητό μας, θεωρώντας πως… «και πολύ μου πέφτει»! Διακατεχόμαστε από σύνδρομα με πρώτο και κύριο, εκείνο της ιδιοκτησίας! «Ο άντρας μου», «η γυναίκα μου», «το παιδί μου», «ο γιος μου», «η οικογένειά μου», «το σπίτι μου», «το αυτοκίνητό μου», «η δουλειά μου», «τα λεφτά μου»… και κάπου εκεί, στο… μέτρημα των «μου», χάνουμε τον εαυτό μας και τον πραγματικό σκοπό που δεν είναι άλλος από την ελευθερία! Οι άνθρωποι είμαστε όντα πολύ διαφορετικά απ’ όλα τα υπόλοιπα κι αυτό, γιατί μπορούμε να ονειρευόμαστε, να δημιουργούμε με τη φαντασία μας τη ζωή που θέλουμε και να έλκουμε τελικά, αυτό, με το οποίο είμαστε συντονισμένοι!
Ας το δούμε αλλιώς λοιπόν, ποτέ δεν είναι αργά! Και το λέω εγώ αυτό, που έκανα λανθασμένες επιλογές και δυστυχώς υπέμεινα! Δεν είναι πάντα, όλα, όπως φαίνονται και συχνά, το μειλίχιο προφίλ κρύβει τα κατάλοιπα που έχει αφήσει στην ψυχή κάποιου η πατριαρχία και ο τρόπος που μεγάλωσε και σίγουρα, ο δρόμος που του… έδειξαν, ο οποίος είναι και ο μόνος που ξέρει! Θυμάμαι τη δεύτερη φορά. Η πρώτη δεν ολοκληρώθηκε, ήταν απλώς η… τάση την οποία όπως και η τεράστια πλειοψηφία των γυναικών, δε θες να αποδεχθείς! Η δεύτερη όμως ακόμη έχει αφήσει τα…. σημάδια της, όχι μέσα μου, κυριολεκτικά! Όταν πήγα στο Νοσοκομείο είπα πως ξύπνησα από το κλάμα του μωρού, έσκυψα άτσαλα να κοιτάξω στην κούνια και χτύπησα στη γωνία, δεν είχε εσωτερικές σκάλες το σπίτι βλέπεις, γιατί οι περισσότερες, πέφτουμε από τις σκάλες… Ο γιατρός με κοίταξε με βλέμμα διαπεραστικό και είπε: Είναι δικαίωμά σου να λες ο,τι θες, όμως μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου!
Ξέρεις… Δεν είναι εύκολο και ακριβώς επειδή δεν είναι, ας μην κρίνουμε τις γυναίκες που δεν μιλούν γιατί… απ’ έξω, όλα μοιάζουν απλά, αλλά τελικά, δεν είναι! Αν δεν αντιδρούσα τότε, αν δεν ήξερα κι εγώ να… χτυπάω κι αν δεν είχα το γνωστό, παρεξηγήσιμο μερικές φορές, «θράσος» μου, πολύ πιθανόν το όνομά μου το μικρό (αυτό άλλωστε μας καθορίζει και έχει μόνο, σημασία) να είχε γραφτεί σε μια, κάποια αντίστοιχη λίστα! Ναι! Δεν είναι τωρινό το φαινόμενο! Δεν φταίει ο εγκλεισμός, η πανδημία και καμία περίοδος ύφεσης. Η αιτία είναι μια και έχει κι εκείνη το όνομά της το μικρό… Είναι ο τρόπος που μεγαλώσαμε και αργότερα, ο φόβος ν’ αλλάξουμε, ο τρόμος της παραδοχής πως είμαι στο λάθος δρόμο και το σύνδρομο της ιδιοκτησίας!
Η αιτία είναι η «αγάπη». Όχι η… κανονική, εκείνη η… άλλη, γιατί η αληθινή αγάπη μπορεί ακόμη και να πολλαπλασιάζεται την ώρα που διαιρείται και προφανώς, δεν ψάχνει για… αντίκρισμα! Θα μπορούσα να γράφω για ώρες, όχι αναζητώντας κάποιας μορφής λύτρωση, ξεδιπλώνοντας μερικά από τα πολλά δεινά -γιατί υπήρξαν και πολύ χειρότερα τα οποία δεν μου επιτρέπεται και δε θέλω και να μοιραστώ- αλλά γιατί πιστεύω στην ελευθερία του καθενός από εμάς! Πιστεύω στο δικαίωμά μας να μην ανήκουμε, να μην κατέχουμε και να μην μας κατέχουν και φυσικά, σ’ εκείνη την σπάνια, την αληθινή αγάπη! Την αγάπη που δεν πνίγει! Αυτή που θέλει τον άλλο ελεύθερο κυρίως από εσένα τον ίδιο! Εκείνη που χαρακτηρίζεται από ανιδιοτέλεια και αρκείται στην αυτοεκπλήρωση και θα μπορούσα να γράφω για μέρες, επειδή είμαι ευγνώμων που τελικά (τη) νιώθω…
Ένα μόνο πράγμα όμως χρειάζεται για να μην μετατραπεί το «πι», σε αυτό που… είναι! Για να γίνει ένας αριθμός που θα σηματοδοτεί το τέλος και εκείνη την καινούρια αρχή που έχουμε ανάγκη όλοι μας!
Να μεγαλώνουμε τους γιους κυρίως και τις κόρες «μας» σαν τον άνθρωπο που θα θέλαμε να έχουμε δίπλα μας και προπαντός να μην λέμε… εύκολα, πως αγαπάμε!
Η αγάπη η αληθινή, είναι καθόλου εύκολη υπόθεση!
Η ΑΓΑΠΗ δεν οπλίζει το χέρι, δεν μετατρέπει τα δάχτυλα σε φονικό όπλο, δεν πνίγει, δεν πληγώνει, δεν απειλεί, δεν προσβάλει, δεν περιορίζει, δεν εμποδίζει, δεν καταπιέζει και πάνω απ’ όλα, η αγάπη η αληθινή δεν πονάει…  Δ Ε Ν ΠΟΝΑΕΙ! Αγάπη. Σίγουρα δεν είναι αυτό που οι 16 γυναίκες του 21’ πίστεψαν κάποτε πως τους… συμβαίνει με μερικές ίσως, να ένιωθαν και τυχερές!
Η αγάπη η πραγματική είναι σπάνια και είναι ευλογία…

Γεωργία
Αναγνωστοπούλου