Σκουπίδια, χωροθέτηση και το κόστος στα ύψη

Ολοι εκείνοι που είχαν στοιχειώδη σχέση με την υπόθεση διαχείρισης των σκουπιδιών, γνώριζαν ότι το πρόβλημα θα είχε λυθεί προ πολλού αν δεν υπήρχε το πρόβλημα της χωροθέτησης των εγκαταστάσεων επεξεργασίας. Το γνώριζε βεβαίως και ο περιφερειάρχης Πέτρος Τατούλης ο οποίος φρόντισε να πετάξει το μπαλάκι στην εταιρεία η οποία θα αναλάμβανε το έργο. Πρόκειται για τέχνασμα προκειμένου να αποφύγει το πολιτικό κόστος καθώς οι εταιρείες δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτό παρά μόνο για το κέρδος. Κάνουν την επιλογή τους και την πληρώνουν καλά, αφού δεν πρόκειται να βάλουν χρήματα από την τσέπη τους. Από τα κορόιδα τους πολίτες θα τα πάρουν, όπως επίσης όλα τα έξοδα που θα κάνουν και μαζί το κέρδος που προσδοκούν. Δεν γνωρίζουμε πώς θα εξελιχθεί αυτή η ιστορία των αντιδράσεων, το βέβαιο όμως είναι πως υπάρχουν και άλλα πολύ σοβαρά ζητήματα τα οποία σχετίζονται με το θέμα της διαχείρισης. Και ενδιαφέρουν άμεσα τους πολίτες που δεν δείχνουν να έχουν καταλάβει το μέγεθος των προβλημάτων που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν.
Το πρώτο έχει να κάνει με το κόστος αυτής της υπόθεσης. Γύρω από αυτό επικρατεί σκοτάδι αλλά από τα πρώτα στοιχεία που έχουν διαρρεύσει φαίνεται ότι θα διαμορφωθεί πολύ ψηλά. Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο η τιμή ανά τόνο, αλλά και η υποχρέωση που ανέλαβαν οι δήμοι με… υπογραφή της Περιφέρειας, να πληρώνουν συγκεκριμένους τόνους ακόμη και αν προχωρήσουν σε ανακύκλωση και παράγουν πολύ λιγότερα σκουπίδια από αυτά τα οποία αυθαιρέτως και με βάση τους υπολογισμούς για το κέρδος της εταιρείας χρεώθηκαν. Για να γίνουν ορισμένα πράγματα κατανοητά δεν θα πρέπει να έχει κάποιος στο μυαλό του μόνο την ιστορία της Καλαμάτας που ήδη έχει ένα υψηλό κοστολόγιο, με αποτέλεσμα να πληρώνει τη διαχείριση των σκουπιδιών και από άλλους πόρους στερώντας χρηματοδότηση δράσεων και επεμβάσεων. Από χέρι όταν αρχίσει η μόνιμη διαχείριση σκουπιδιών από την εταιρεία, ο δήμος θα είναι υποχρεωμένος να πληρώνει υψηλότερο κόστος ανά τόνο και να διακόψει την έξτρα χρηματοδότηση από άλλους πόρους, μετακυλίοντας όλη τη χρηματική διαφορά στους πολίτες με τους λογαριασμούς των δημοτικών τελών. Αν όμως αφήσουμε την Καλαμάτα και το ήδη ψηλά διαμορφωμένο κόστος (που δεν το πληρώνουν όλο οι πολίτες) και πάμε στους άλλους δήμους, προβλέπεται η… σφαγή του Δράμαλη με θύματα τους κατοίκους τους. Το κόστος διαχείρισης που έχουν σήμερα οι περιφερειακοί δήμοι είναι μηδαμινό καθώς έχουν ακόμη το «προνόμιο» να ρυπαίνουν τον τόπο με άθλιες και ανεξέλεγκτες χωματερές και μάλιστα σε πολύ κρίσιμα σημεία. Σκεφθείτε το Δήμο Μεσσήνης που πετάει τα σκουπίδια σε μια περιοχή που δικαιωματικά περιλαμβάνεται στο «φιλέτο» του Μεσσηνιακού με βάση τους τουριστικούς σχεδιασμούς.
Το κόστος μεταφοράς είναι ελάχιστο και… εξαφάνισης μηδαμινό, την ώρα που ο Δήμος Καλαμάτας το πληρώνει παπορίσιο. Οταν όμως θα αρχίσει η μόνιμη διαχείριση των σκουπιδιών από την εταιρεία, το κόστος μεταφοράς θα πολλαπλασιαστεί και το κόστος εξαφάνισης θα πλησιάσει ίσως τα 100 ευρώ τον τόνο. Αυτή την εκτίναξη του κόστους διαχείρισης θα κληθούν να την πληρώσουν οι πολίτες που στέκονται αδιάφοροι απέναντι σε αυτό το ζήτημα όταν δεν αφορά εγκαταστάσεις δίπλα στην περιουσία τους. Οταν ξυπνήσουν όμως με τους πρώτους λογαριασμούς, στις διαμαρτυρίες θα διαπιστώσουν ότι υπάρχει μια αναρτημένη από τα παλιά πινακίδα η οποία ξεκαθαρίζει πως «μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται». Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, οι πολίτες είναι εκείνοι που εξέλεξαν τις μνημονιακές κυβερνήσεις.